Zapraszamy na kolejną premierę – tym razem Nowa Zelandia, od Auckland aż po Dunedin. Oglądanie tego odcinka ma sens tylko z głośnym dźwiękiem! Michał
Przeczytaj resztę wpisu...Nowa Zelandia
2010-06-03
Podróż dookoła świata
Ocean Spokojny (w samolocie) 15 maja 2010, Piszę na pokładzie samolotu, odbywamy właśnie najdłuższy do tej pory lot. Przekraczamy bezmiar Pacyfiku, który oddziela od siebie dwa światy: Australię i Oceanię od Ameryki Łacińskiej. Agi wierci się niespokojnie na myśl o życiu nocnym Santiago. Ma jutro urodziny, ale biedna będzie musiała czekać dwa razy dłużej zanim nadejdą, gdyż za dwie godziny przekroczymy linię zmiany daty i do Chile dolecimy wcześniej niż wyruszyliśmy, zyskując jeden dzień (a dokładnie: wylatujemy 15 maja o 16.55 a dolatujemy po 12 godzinach lotu 15 maja o 12.00 czasu lokalnego). To właśnie dzięki temu Willy Fogg nie przegrał zakładu. Tymczasem w samolocie, nie możemy się wprost doczekać lądowania na latynoskim kontynencie, tak bliskim nam obojgu. Zabijamy czas […]
Przeczytaj resztę wpisu...
2010-05-26
Kraina Wiecznego Lodu
Mt. Cook National Park, 13 maja 2010 Podróżując po południowej wyspie rzadko spotykamy ludzi. Mijamy dosłownie kilka samochodów dziennie, najczęściej są to turystyczne campery. Podbijając statystyki turystyczne miejsc must see Nowej Zelandii zapisujemy się na przechadzkę po lodowcu Franciszka Józefa. Wbijamy się, podobnie jak pozostałe 50 osób, które również postanowiło pospacerować po lodzie, w czarne spodnie, niebieskie kurtki i cuchnące , mokre buty. Dzielą nas na 4 mniejsze drużyny. Na czele naszej stoi znudzony, zupełnie nieudacznie udający entuzjazm przewodnik z odmrożonymi, czerwonymi dłońmi i rozwianą czupryną. Michałowi wyraz jego twarzy kojarzy się z Ymishem z „Bravehearta”. Żeby uniknąć zderzenia poszczególnych drużyn i ogólnego zamieszania co chwilę robi nam pogadanki o życiu lodowców. Nie rozumiemy z nich ani słowa oprócz ostatniej […]
Przeczytaj resztę wpisu...
2010-05-26
Krawędź świata
Dunedin, 11 maja 2010 Stoję na zboczu i patrzę w dół. Przede mną wydmy a na nich targane wichrem krzaki. Daleko w dole rozciąga się mniej więcej kilometrowej długości plaża, o którą wściekle uderzają fale wzburzonego morza, łamiące się wcześniej na skałach sterczących kilkadziesiąt metrów od brzegu. Wiatr jest bardzo silny. Nad brzegiem oceanu zachodzi już słońce. Burzowe chmury suną przez niebo. Oceniam dystans dzielący mnie od plaży na jakieś pięćset metrów, ale trzeba przebrnąć przez ogromne wydmy. Morska kipiel, wiatr sypiący piaskiem w oczy, wieczorne chmury. Plaża wygląda bardzo groźnie i zsuwając się ku niej po wielkich diunach czuję się bardzo malutki. Wreszcie dochodzę nad brzeg morza, wiatr jeszcze się wzmaga. Jestem na Sandfly Beach, na najbardziej wysuniętym na […]
Przeczytaj resztę wpisu...
2010-05-26
Hobbiton
Wellington, 8 maja 2010 „In a hole in the ground there lived a New Zealander. Not a nasty, dirty, wet hole, filled with the ends of worms and an oozy smell, nor yet a dry, bare, sandy hole with nothing in it to sit down on or to eat: it was a New Zealander-hole, and that means comfort.” Właściwie to „Hobbit” Tolkiena mógłby się tak zaczynać. Znowu jedziemy wśród niewysokich, zielonych wzgórz , wiejską drogą. Nowa Zelandia to wymarzony kraj na hodowle wszelkich zwierząt. Mijamy pasące się owce, krowy mleczne, krowy hodowane na mięso, jelenie a nawet lamy. Krajobraz przypomina Szkocję albo… Hobbiton. Dojeżdżamy do Matamata, okolic w których Peter Jackson odtworzył część Shire na potrzeby „Władcy Pierścieni”. Trzeba przyznać, […]
Przeczytaj resztę wpisu...
2010-05-20
Aotearoa
Tongarino National Park, 5 maja 2010 Suniemy naszą waka (z maoryskiego, dosłownie oznacza czółno, ale używane jest współcześnie do określania wszelkich środków transportu) między spowitymi gęstą jak śmietana mgłą puke (pogórki). Szukamy jakiegoś kai (jedzenie), mamy ochotę na koura (krab skalny), ale kończy się na tłustym fish and chips. Tak zapewne brzmiałby fragment bloga pisanego przez młodego Maorysa. Potomkowie pierwszych mieszkańców Aotearoa (Nowa Zelandia) w ramach renesansu swojej kultury, po latach zachwytu zachodnimi wzorcami Pakeha (maoryskie określenie białych, nie przez wszystkich lubiane) wracają do swoich korzeni. Właśnie dlatego często słyszymy podobne wypowiedzi w języku angielskim z wieloma maoryskimi wtrąceniami. Tą niezrozumiałą dla nas zbitka językową mówią w Nowej Zelandii niemal wszyscy. Na fali powrotu do tłamszonej przez lata kultury przybyłych […]
Przeczytaj resztę wpisu...
2010-05-19
Jesień na wiosnę
okolice Mount Taranaki, 3 maja 2010 Podczas podróży po Australii określiłem Darwin jako bramę, przez którą Azjaci szturmują Australię. Jednak przy Auckland, Darwin wydaje się tylko sennym i w miarę jednolitym kulturowo miasteczkiem. Największe miasto Nowej Zelandii, w którym mieszka 1/3 mieszkańców całego kraju, doskonale obrazuje w jakiej części świata byliśmy. Biali to nawet nie połowa mieszkańców. Ponad jedna piąta mieszkańców to Chińczycy. Nigdzie indziej nie mieszka tylu Maorysów. A przede wszystkim jest to największe skupisko Polinezyjczyków na całym Pacyfiku: prawie 200.000 Samoańczyków, Tongijczyków, Niueńczyków, Fidżyjczyków, mieszkańców Wysp Cooka, Tuvalu a nawet tak odległych krajów jak Kiribati. Są też Japończycy i Koreańczycy. Widać również emigrantów ze wschodniej Afryki i Indusów. Jemy koreańskie naleśniki w jednej z ulic w centrum miasta […]
Przeczytaj resztę wpisu...