Galaktyka

Buenos Aires, 31 maja 2010

Myślę – Buenos. Widzę – mięcho. Najpierw widzę posadzkę w biało-czarną elegancką szachownicę w przestronnej, arystokratycznej restauracji i menu z drukiem imitującym odręczne pismo, a tam mięcho. Co prawda w każdej możliwej postaci, ale mięcho, nic więcej. W Argentynie rozróżnia się „carne” (mięso) od „pollo” (kurczak) i gdy ktoś oznajmia, że jest wegetarianinem to porteño (mieszkaniec Buenos Aires) najpierw się zdziwi, a potem przyjmuje, że osoba jada kurczaka, który nie jest przecież mięsem. Nawet najbardziej typowe śniadaniowe ciasteczka, małe rogaliki o wdzięcznej nazwie media luna (półksiężyc), które tak harmonijnie łączą się z marmoladą i pysznym cappuccino są pieczone na bazie (o zgrozo!) tłuszczu wołowego! Ale argentyńskie steki warte są wszelkiej ceny, nawet wyrzeczenia się ideałów, zarzucenia zdrowego trybu życia.

Żądny mięsa przyjezdny z Europy napotyka jednak pewien problem tuż na wstępie. Gdy dochodzi czas kolacji, około 19.00, udaje się on na ulicę. Tak, na ulicę, ponieważ w Buenos jest tyle restauracji, że wystarczy wyjść z domu, a zanim dojdzie się do najbliższego rogu człowiek napotka restaurację. Przypuśćmy, że jest już na ulicy, co więcej pod restauracją. Restauracja jest jednak zamknięta. Myśli sobie: „Co tam, znajdę inna knajpę, na pewno jest tu gdzieś w pobliżu.” Tyle tylko, że następna również jest zamknięta, podobnie jak trzecia, czwarta i dziesiąta. Dzień wolny od pracy? Argentyńskie święto narodowe? Nie. Otóż o godzinie 19.00 porteño jest tuż po podwieczorku, a do kolacji jeszcze dużo czasu. Restauracje otwierają około godziny 22.00, a goście zaczynają przybywać około 23.00. O ile Hiszpanie namiętnie jadają śniadania w swoich osiedlowych barach, o tyle Argentyńczycy udają się do swoich confiterías w porze naszej kolacji, żeby przekąsić lekką empanadę, trójkąt pizzy z ciągnąca się mozarellą, media luna, czy tradycyjne alfajores (dwa magiczne krążki ciasta kukurydzianego połączone dulce de leche oraz marmoladą o smaku morelowym, a to wszystko pokryte mleczną czekoladą). Ale wróćmy do mięch, bo to mięcho w Buenos rządzi.

Z kiszkami grającymi marsza doczekaliśmy niemal północy i poszliśmy na parrillada (grill, najczęściej chyba używane słowo w Buenos) do znanej restauracji „Lo de Jesus”, gdzie zamówiliśmy pół kilo mięcha. Gdy ogromny stek wylądował już na naszym stole sączyła się z niego krew. Zapomnieliśmy dodać, że prosimy o „al punto” (w sam raz), zamiast „jugoso” (soczysty). Kelner ponownie przyniósł nasz stek. Wzięłam niewielki kęs. Wtedy wołowin przestała być dla mnie mięchem i stała się mięsem, a potem mięskiem. Zaniemówiliśmy. Byłam tylko ja, mój talerz i rozpływający się w ustach stek. Do Buenos warto przyjechać nawet dla samej wołowiny.

Ameryka Południowa Argentyńczyków nie lubi. Za to, że są zarozumiali, że chcą wyglądać jak Europejczycy, że się wywyższają i są pijo (słowo, które podobnie jak angielskie posh nie ma dokładnego odpowiednika w języku polskim, chodzi jednak o bogactwo, z którym się ludzie obnoszą). Moje kontakty z ludźmi są jednak bardzo pozytywne. Często nas zagadują, opowiadają historie, częstują yerba mate (pobudzający napój ziołowy pity z jednego naczynia przez grupę znajomych).

Argentyńczyk jest znakomitym połączeniem tego co hiszpańskie, z tym co włoskie. Czy to mogło się nie udać? Czasami, gdy patrzę na porteños z daleka, to widzę gestykulującego Włocha i nie mogę się oprzeć wrażeniu, że jeśli związałoby mu się ręce zamilkłby po prostu. W kategoriach urody Argentynki zasługują na swoją famę. Michał mówi, obracając się za co drugą miniętą na ulicy, że są takie wiotkie. Hmmm. Długowłose, zawsze uczesane, w pełnym makijażu, brązowych skórzanych botkach, z brązową elegancką torbą, zazwyczaj bardzo poważne i takie cholera wiotkie.

Krocząc po granitowych płytach chodnikowych dzielnicy Palermo, mijając szpaler wysokich drzew, ludzi w kawiarniach, jamón serrano wiszące w okiennych gablotach sklepów spożywczych czuję się jak w Madrycie. W centrum, spacerując wzdłuż otoczonej pięknymi neoklasycystycznymi kamienicami Avenida de Mayo wydaje mi się, że jestem w Paryżu. Bogata, pełna bardzo ekskluzywnych butików światowych marek, wyprowadzaczy psów, złotych kołatek do drzwi, portierów w garniturach i wyfryzowanych pań w średnim wieku w dużych przeciwsłonecznych okularach jest jak Mediolan. Artystyczne, gejowskie Palermo Viejo wydaje się być nowojorskim Soho. W turystycznej La Boca pełnej kolorowych domków, które wyglądają jak makieta, gdzie turysta może się bezpiecznie poruszać w obrębie trzech ulic, gdzie można zrobić sobie zdjęcie w tanecznej pozie z wystrojonym tancerzem tango i gdzie roi się od naganiaczy do restauracji, którzy opanowali wszystkie języki świata: „From Poland? Dzień Dobry. Lech Walesa. Smacznego. Obiad tanio.” czuję się jak w koszmarnym Sharm el Sheikh. Przekraczając szeroką Avenida 9 de Julio, która ma dziewięć pasów w jedną stronę i dziewięć w drugą czuję się jak w Buenos Aires sześć lat temu. Bo tak szerokiej jezdni, którą trzeba by pokonywać z dwoma przerwani na czerwone światło nie ma chyba nawet Pekin. Buenos Aires wciąga i wyżyma, wyciska z człowieka całą energię. Nie ma drugiego tak absorbującego miasta na świecie.

Z przykrością stwierdzam, że pierwszy kontakt z danym miejscem jest niepowtarzalny i na wagę złota. Podczas kolejnej wizyty naturalnie poznaje się głębiej dane miejsce, poszerza wiedzę, pogłębia interesujące tematy, ale to już nie to samo. Tą świeżość odkrycia przeżywa się tylko raz. Tak Buenos widziałam za pierwszym razem:

„To jest miasto z duszą, ono oddycha, czuje, myśli, po prostu żyje. Trochę smutne, nasycone melancholią, może bólem. Tango unosi sie w powietrzu, napięcie wiruje nad głowami.(…) Ten taniec ma w sobie tyle prawdy, nie wiedzy, a prawdy życiowej, doświadczenia, dnia codziennego, a zarazem wyrafinowania. Najlepsi tancerze nie są ani młodzi, ani piękni, ani zgrabni. Są niesłychanie prawdziwi. Tańczą ze wszystkimi swoimi problemami: obiadami do ugotowania, kochankami, dziećmi, które nie chcą się uczyć, bezrobociem, biedą. Jednocześnie są tak doskonali w swoim tańcu, tak ekskluzywni i nieuchwytni. I tak pięknie ze sobą w tym tańcu rozmawiają, tak siebie mocno chcą. 80% Buenos to tango, ale jest jeszcze 20%.”

Chciałoby się powiedzieć, że te pozostałe 20% to mięcho, ale Buenos to cała galaktyka.

Agi

La Boca - mikrostolica tango.

Kilkaset metrów stąd trenował młody Diego Maradona.

La Boca.

Burżuazyjny urok Buenos Aires.

Księgarnia w dawnym Teatrze Ateneum.

Wejście do Catedra Metropolitana.

Okolice Plaza de Mayo.

Cafe Tortoni, działająca od 1858 roku.

Kościół w San Telmo.

Zawodowi wyprowadzacze psów bogatych mieszkańców dzielnicy Recoleta.

Cementerio de la Recoleta wygląda jak dzielnica mieszkalna, tylko że dla umarłych. Okolice grobu Evity Perón.

El diario no se cierra, el diario no se cierraaa... - redakcja gazety strajkuje przeciwko zamknięciu dziennika Critica.

Stek w Lo de Christo w dzielnicy Palermo.

Plaza de Italia.

Po przeprawie przez Andy nie od razu pojechaliśmy do Buenos. Najpierw zatrzymaliśmy się w mieście Mendoza i jeździliśmy po okolicznych winiarniach degustując miejscoy malbec. W tle oczywiście Andy.

Matka Boska od jaboli (Mendoza).