Retrospekcje

Nowy Jork, 16 grudnia 2010

Policjant mierzy mnie wzrokiem i pyta:

-Dowód osobisty proszę.
-Mam tylko paszport.
– Skąd jesteś?
– Z Polski.
-Jak długo w Stanach?
– Od czterech godzin.
– I już złamałeś prawo?!

K’mon, mówię grzecznie do oficera. Niech pan zobaczy. To jest mój weekly ticket na metro. A żona ma taki sam. Dzisiaj kupiliśmy oba. Były dosyć drogie więc nie po to na nie wydaliśmy kasę, żeby teraz dostać mandat za wejście na peron awaryjnymi drzwiami. Bilet nie działa, przeciągnąłem go chyba sto razy przez cztery bramki. A później wyskoczył napis, że dopiero co go użyłem i muszę czekać dwadzieścia minut. Nie było nikogo z obsługi w pobliżu. Agi już czekała od dobrych kilku minut po drugiej stronie, ludzie wbiegają i wybiegają drzwiami awaryjnymi, które piszczą cały czas. No więc też wszedłem.

Oficer jest nieugięty, coś tam skrobie na blankiecie. Widzę że mandat. Proszę jeszcze raz, w odpowiedzi wręcza mi kartkę. Maksymalna stawka – 100 dolarów. Pewnie na premię ciuła. To nie fair, mówię. Nie martw się, uśmiecha się sztucznie. Na odwrocie mandatu masz telefon. Zadzwoń tam jutro, powiedz im że jesteś turystą to ci anulują. Odchodzi, patrzę na rewers a tam numer z adnotacją „można zadzwonić w celu przełożenia rozprawy w sądzie grodzkim”. Teraz już jestem pewien, że gliniarzowi brakowało jednego mandatu do premii dziennej!

Za 100 dolarów można dobrze żyć przez tydzień w Nepalu. Zgniatam mandat i chowam go do kieszeni.

Nowy Jork oznacza koniec. Nieuchronnie, nieustępliwie i nieubłaganie zbliżający się powrót. Spędzamy całe dnie włócząc się wietrznymi ulicami-dolinami Wielkiego Jabłka. Zastanawiam się jak to możliwe. Dopiero siedzieliśmy w wygodnym boeingu mknącym po cichym, nocnym niebie Europy w kierunku Indii. Nasza podróż trwała dłużej niż zakładaliśmy a i tak zdaje się najwyżej mrugnięciem oka. Coś mnie ściska w żołądku na myśl że niedługo przestanę się martwić gdzie będę spał dzisiejszego wieczoru, że nie będę mógł spontanicznie zmienić kierunku w którym podążam. Że grzałkę i pasek z wewnętrzną kieszenią na pieniądze wepchnę na dno szafy a na to wszystko rzucę nasze śpiwory. Że trzeba będzie robić zakupy w sklepie na dłużej niż jeden dzień a wychodząc z domu nie będę musiał przypinać całego dobytku łańcuchami do mebli, żeby były tam po moim powrocie.

Na twarzach mieszkańców Nowego Jorku widzę miejsca, w które dotarliśmy. Wychodząc z indonezyjskiego baru, dziękując za pyszne gado gado, rzucam do właścicielki „terima kasih” (dziękuję). I widzę niewysokich łowców głów z Timoru, jak idą w sarongach drogą do wioski, pomiędzy łanami kukurydzy. Siedząc w eleganckiej kawiarni na Upper East Side z Australijką pracującą w jednej z nowojorskich galerii sztuki współczesnej, tłumaczę jej polskie prawo spadkowe (została powołana w testamencie do spadku w Polsce) słucham jak zadaje mi pytania swoim akcentem z krainy Oz. I widzę nas w rozklekotanym vanie, jak jedziemy po czerwonej, popękanej od żaru ziemi przez strefę Woomera. Dyskutując z latynoskim taksówkarzem o najnowszej płycie Aventury, królów bachiaty, pytamy go skąd jest. Ekwador. I widzę oszronione brwi Agi w burzy śnieżnej na lodowcu, na drodze do krateru Cotopaxi. Kupując prażone orzechy na stoisku na 5th Avenue od zmarzniętego Indusa, próbuje odgadnąć, czy spontaniczny ruch głowy oznacza „tak”, czy „nie”. I widzę ognisko na pustyni Thar o zmroku, pod granicą z Pakistanem. I tak ciągle.

Jednak dzwonię na numer podany przez policjanta. Długo nikt nie odbiera a potem słyszę automatyczną sekretarkę:

Your call is very important to us. Please hold on a line.

Trwa to kilka minut, potem zrezygnuję. Pewnie funkcjonariusz jest zajęty donatem z potrójną czekoladą.

Mandatu nie zapłaciłem, przechytrzyłem FBI i CIA. Udało mi się wejść na pokład samolotu do Polski. Mam tylko nadzieję, że będę mógł wrócić do Stanów, przecież to doskonały punkt przesiadkowy do wielu krajów. A planów podróżniczych mamy jeszcze więcej niż przed rokiem.

Michał

Widziane z Empire State Building.

Tylko jedna osoba trwa nieporuszona wobec tempa życia w Nowym Jorku.

Xmas shopping spree.

Zima.

Wreszcie kraj, w którym schoolbusy naprawdę wożą dzieci do szkoły. W tle muzeum Guggenheima.

Stypa w Central Parku.